Kultura Współczesna – e-wydanie – 1/2014

POPRZEDNIE NUMERY CZASOPISMA DOSTĘPNE W SEKCJI "NUMERY ARCHIWALNE"

Kwartalnik Kultura Współczesna. Teorie. Interpretacje. Praktyka wydawany jest nieprzerwanie od 1993 roku – najpierw przez Instytut Kultury, a od 2003 roku przez Narodowe Centrum Kultury. Pismo jest forum Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, które sprawuje pieczę nad jego zawartością. Zachowując status kwartalnika naukowego, periodyk wpisuje się w najbardziej aktualne debaty poświęcone kulturze, naukom o kulturze, jak również zjawiskom około kulturowym. Jest otwarty na inne środowiska opiniotwórcze w kraju i za granicą, pragnie być płaszczyzną wymiany myśli i dyskusji wykraczających poza Akademię. Na poszczególne numery kwartalnika składają się artykuły o charakterze teoretycznym i metodologicznym, omawiające współczesne problemy kultury kontekstach historiozoficznych, socjologicznych i praktycznych. Opracowanie koncepcji merytorycznej kolejnych numerów i ich redakcja naukowa powierzane są naukowcom reprezentującym różne środowiska akademickie, z różnych punktów widzenia analizującym problemy kultury współczesnej.  Radę naukową pisma tworzą profesorowie: Stefan Bednarek, Erika Fischer-Lichte, Knut Andreas Grimstad, Bohdan Jung, Ralf Konersmann, Ewa Kosowska, Ewa Rewers, Paweł Rodak i Anna Wieczorkiewicz.  Redaktorem naczelnym Kultury Współczesnej jest od roku 2006 profesor Andrzej Gwóźdź z Uniwersytetu Śląskiego.

"Burzliwe bywają dzieje terminów filozoficznych, które są adaptowane przez badaczy z innych dziedzin. Często kreatywność interpretacji zmienia ich pierwotne znaczenie. Tak właśnie stało się z pojęciem autarkii. Dla starożytnych Greków αὐτάρκεια oznaczała wewnętrzne uniezależnienie się człowieka od świata zewnętrznego. Autarkia pierwotnie funkcjonowała jako synonim niezawisłości, a także metoda do osiągnięcia szczęścia przez ludzi dobrych, mądrych i roztropnych (eudajmonizm). Dla Sokratesa autarkia oznaczała samowystarczalność, najmniejszą ilość potrzeb, której osiągnięcie miało zbliżać człowieka do istoty boskiej. Cynicy definiowali autarkię nieco inaczej, chciałoby się stwierdzić – „bardziej cynicznie”. Dla nich autarkia stawała się synonimem wyzbycia bogactw, a to dopiero prowadzić miało do szczęścia. Arystoteles z kolei sytuował autarkię w kontekście zrównoważonych relacji społecznych, właściwego określenia swojego miejsca w polis, a zatem w centrum świata Greków.
Autarkia w socjologii czy naukach o kulturze, podobnie jak tożsamość, od samego początku była terminem relacyjnym. Konkretne znaczenie zyskuje dopiero z chwilą usytuowania w kontekście, odniesienia do tak czy inaczej wyodrębnionych bytów zbiorowych. Renesans pojęcia autarkii zawdzięczamy naukom społecznym i humanistycznym, dla których termin ten – niekoniecznie nazywany wprost tym rzeczownikiem – jest określeniem rzekomo autopojetycznej i autoreferencyjnej kultury opisywanej w kontekście postfordowskiej standaryzacji. We współczesnym świecie autarkia może być rozumiana jako rewers globalizacji – idea choćby ograniczonej niezależności wobec nazbyt ściśle oplatających sieci zależności
Ze wstępu (R. Chymkowski, B. Popławski)"