ruszyc

W twojej głowie toczy się nieprzerwany monolog wewnętrzny – jakiś cichy krytyczny głos wciąż powtarza ci, że jesteś zbyt leniwy, za głupi albo za słaby. Nawet nie zauważasz, jak mocno wierzysz w te słowa i ile energii z ciebie wysysają! Starasz się normalnie żyć, tylko od czasu do czasu myślisz z rezygnacją, że skoro nie potrafisz ruszyć z miejsca czterech liter, to być może nigdy nie dotrzesz w życiu...

„– Wróciłam – krzyknęła w ciszę, ale nie było echa, nie było nic. – Wróciłam, do cholery! – rzuciła plecak na ziemię i ściągnęła buty i skarpetki, poczuła przyjemny chłód ziemi. – Niepotrzebnie – warknął jej do ucha. Stał za nią, przytłaczał, pachniał tak, jak zapamiętała, mocno, wyraziście, bosko. Bała się ruszyć, bała się, że odejdzie. – Nie chciałam odejść – wyszeptała. Mówiła prawdę, nigdy nie...

Jakże trudno nam podjąć czasem pierwszy krok… ten, który jest cięższy niż lokomotywa. Zdarza się, że nie starcza nam siły, żeby nią poruszyć. Co więc zrobić, by ją zdobyć? Dobrą strategią jest przygotować pra-krok. Czym jest taki krok? Może to być pożywna misa warzywnej zupy lub porcja owsianki z kaszą jaglaną, orzechami, cynamonem i nasionami. Wolna od pestycydów, z dawnych nasion, z nierafinowanym...